Zbudowana została na rzucie prostokąta z półkolistą absydą i trójkątnym szczytem zakończonym małymi, wolutowymi spływami. Wejście do kapliczki znajduje się w niewielkim zagłębieniu terenu, ujętym w kamienne węgary, a jej wnętrze kryje neobarokowy ołtarzyk z figurą Matki Boskiej.
We wnętrzu figura św. Jana Nepomucena. W 1888 r. jako patron kapliczki wymieniany jest św. Alojzy. Restauracji frontowego fresku dokonał polanicki artysta, ikonista Jerzy Zenka.
Na dolnym bloku znajdowała się dawniej tablica z napisem w języku niemieckim, głosząca, że "Roku Pańskiego 1680 gmina Nowy Wielisław obrała za patrona św. Antoniego Padewskiego i złożyła ślubowanie obchodzić jego święto, bowiem 46 osób od zarazy zmarło". Obok kapliczki w 1928 r. powstała niewielka kaplica pw. św. Antoniego Padewskiego.
Ufundował ją w 1680 r. właściciel tutejszych dóbr Johann Christoph von und zu Werder w związku z panującą na Ziemi Kłodzkiej zarazą. Wnętrze kaplicy ozdabia skromny ołtarzyk z datowanym na 1868 r. obrazem Matki Boskiej Bolesnej. W elewację frontową wmurowana jest kula armatnia z okresu bawarskiej wojny sukcesyjnej (1778–1779).
W niszy kapliczki umieszczona jest kopia cudownej figurki Matki Boskiej Bolesnej z sanktuarium w Starym Wielisławiu. Jak głosi legenda, oryginalną figurkę pod wpływem objawienia wykonał pod koniec XIII w. mieszkaniec Starego Wielisławia o nazwisku Schneider. Według badaczy jest to swobodna kopia rzeźby z katedry mediolańskiej posiadająca wyraźne wpływy stylu lokalnego. Do rozpropagowania kultu Matki Boskiej ze Starego Wielisławia przyczynili się w połowie XVII w. kłodzcy jezuici.
Dwumetrowej wysokości kapliczki z żółtawego piaskowca osłonięte są ceramicznymi daszkami i zwieńczone żeliwnymi krzyżami. We wnękach górnej części obelisków w 2007 r. umieszczono białe obrazy stacyjne z masy plastycznej. Jako bardziej trwałe zastąpiły one wcześniejsze sceny pasyjne wykonane w latach 1997–1999 z masy papierowej wg projektu Elwiry Jałowiec przez uczestników warsztatów dla osób niepełnosprawnych.
Cmentarz zdewastowany po drugiej wojnie światowej przywrócono do pamięci w 2006 r. Z pozostałości ocalałych pomników utworzona została jedna aleja, na szczycie której stoi pomnik, dawny nagrobek Käthe Fundner. Wkomponowana została w niego tablica z napisem "Pamięci dawnych ewangelickich mieszkańców Polanicy-Zdroju. Ich prochy złożono tu do ziemi bożej przed 1946 rokiem.” Wokół zachował się pierwotny drzewostan, gdzie można jeszcze dostrzec zarysy pomników i fragmenty wystających z ziemi nagrobków lub metalowych części.
Świątynia na 360 miejsc siedzących wzniesiona została w stylu staroniemieckim przez firmę Otto Büttnera, według projektu architekta Karla Klimma z Wrocławia. Poświęcenie kościoła nastąpiło w rocznicę śmierci cesarza, 15 czerwca 1915 r. Nabożeństwa odprawiano tu do ok. 1957 r., później pozostawiona bez opieki świątynia ulegała coraz większym zniszczeniom i na początku lat 70. XX w. została rozebrana.
Niedaleko miejsca, gdzie stał kościół ewangelicki, staraniem Towarzystwa Miłośników Polanicy w 2005 r. odsłonięto pamiątkowy krzyż wykonany przez Henryka Mrukowicza.
